Η Κάλυμνος, το νησί των σφουγγαράδων, είναι το τέταρτο μεγαλύτερο νησί των Δωδεκανήσων, με έκταση 107 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Βρίσκεται μεταξύ της Κω και της Λέρου και τριγύρω της υπάρχουν αρκετά μικρά νησάκια.

Το νησί σε γενικές γραμμές είναι ορεινό, διαθέτοντας δύο μικρές κοιλάδες γεμάτες από λεμονιές και πολλά αρωματικά φυτά, όπως θυμάρι, φασκόμηλα και ρίγανη στην οποία η Κάλυμνος οφείλει το εξαιρετικό άρωμα του μελιού της. Οι εντυπωσιακές βραχώδεις πλευρές του νησιού την κάνουν ιδανική για αναρριχηση. Γι΄αυτό τον λόγο η Κάλυμνος είναι γνωστή σαν ο παράδεισος των αναρριχητών.

Θεωρείται ότι κατοικήθηκε τη Νεολιθική εποχή. Οι πρώτοι κάτοικοι μάλλον ήταν οι Κάριοι που ήρθαν από την Καρία της Μικράς Ασίας (σημερινή Τουρκία), και αργότερα ακολούθησαν οι Κρητικοί περίπου το 1100 π.Χ. Οι Δωριείς ύστερα ακολούθησαν τους Κρητικούς και έχτισαν μία συνοικία που την ονόμασαν Αργος.

Τον 5ο αιώνα π.Χ, η Βασίλισσα της Αλικαρνασού, Αρτεμησία, με την συμμαχία των Περσών κατέλαβαν το νησί. Κατά τη διάρκεια των Περσικών Πολέμων η Κάλυμνος έγινε μέρος της Αθηναϊκής Συμμαχίας, και τότε σταθεροποίησε τις σχέσεις της με την γειτονική Κω. Αργότερα κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους και στα τέλη του 13ου αιώνα μ.Χ., από τους Γενοβέζους, μαζί με τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα.

Εκείνο το διάστημα χτίστηκε το Κάστρο του Χωριού, που είναι γνωστό και σαν Πέρα Κάστρο. Οι Ιππότες της Ιεραρχίας του Αγ. Ιωάννη πήραν τον έλεγχο του νησιού το 1306 ως το 1522. Όταν αντιμετώπισαν την βίαιη επίθεση των Οθωμανών, αποσύρθηκαν στη Ρόδο για να πραγματοποιήσουν την τελευταία, ανεπιτυχή αντίσταση στην βάση της πατρίδας τους, στην πόλη της Ρόδου.

Η Οθωμανική κυριαρχία κράτησε περίπου 400 χρόνια, ως το 1912 όταν οι Ιταλοί επιχείρησαν να κατακτήσουν την Κάλυμνο μαζί με τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα. Η Κάλυμνος έγινε τελικά μέρος της Ελλάδας το 1948, αφού νικήθηκαν οι δυνάμεις του άξονα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.